محققان مؤسسه‌ی آاستار(A*STAR) نشان دادند که می‌توان داروی ضد سرطان را درون یک نانوحامل پلیمری قرار داد، نانوحاملی که از یک پلیمر و ترکیب استخراج شده از چای سبز ساخته شده‌است. آن‌ها ثابت کردند که این سامانه می‌تواند برای جلوگیری از رشد تومور سرطانی در موش‌ها مورد استفاده قرار گیرد.
برخی مولکول‌های پلیمری دارای دو سوی متفاوت هستند. از یک سو آب‌دوست و از سوی دیگر آب‌گریز هستند. زمانی که این ساختارهای مولکولی درون آب قرار می‌گیرند، پلیمر به‌صورت ساختار توپی شکل موسوم به مایسل در می‌آید که در آن بخش آب‌دوست به سمت خارج قرار می‌گیرد. این مایسل‌ها را می‌توان به‌عنوان حامل مورد استفاده قرار داد تا دارو را به منطقه‌ی مورد نظر در بدن برسانند. داروهای آب‌گریز را می‌توان در این ساختار قرار داد؛ چرا که مرکز مایسل‌ها آب‌گریز است. بنابراین، دارو تا رسیدن به محل مورد نظر از گزند عوامل محیطی ایمن می‌ماند. بخش آب‌دوست خارجی نیز به مایسل کمک می‌کند تا در جریان خون به راحتی حرکت کند. مایسل‌ها را می‌توان به‌گونه‌ای طراحی کرد که از طریق ساز وکار‌های مختلف خود را به تومور سرطانی برسانند.
با این حال مایسل‌ها به‌دلیل عملکرد ضعیفشان عموماً در آزمون‌های بالینی موفق نبوده‌اند، به‌طوری که گاهی تنها 10 درصد از وزن آن‌ها با دارو پر می‌شود. همچنین این مایسل‌ها به سادگی دچار آسیب ساختاری می‌شوند.
محققان این پروژه با استفاده از پلی‌اتیلن‌گلیکول که آب‌دوست است و رشته‌های آب‌گریز از جنس گالات اپی‌گالوکاتچین که از چای سبز استخراج می‌شود، بر این مشکل غلبه کردند. آن‌ها نشان دادند که تا 80 درصد از وزن مایسل‌هایی که با این فرمولاسیون ساخته می‌شوند را می‌توان با دارو پر کرد. این ساختار در جریان خون از پایداری بالایی برخوردار است.
این ساختار علاوه بر داروی شیمی‌درمانی می‌تواند ترکیبات آنتی‌اکسیدان را نیز با خود حمل کند.
نتایج این پروژه در قالب مقاله‌ای با عنوان "Highly augmented drug loading and stability of micellar nanocomplexes composed of doxorubicin and poly(ethylene glycol)–green tea catechin conjugate for cancer therapy" در نشریه‌ی Advanced Materials منتشر شده است.